AS DAAR GESOEK WORD NA 'N VOORBEELD VAN APOSTOLIESE YWER VIR DIE UITDRA VAN DIE EVANGELIE, MOET GEORGE WHITEFIELD (1714-1770) SEKER AS EEN VAN DIE GROOTSTES BESKOU WORD. Hy het gereeld skares van tot 30 000 toegespreek - sonder moderne klanktoerusting! En as ook sy informele prediking in ag geneem word, tel die aantal boodskappe van sy leeftyd tussen 30 000 en 40 000. Sy prediking het 'n baie breë appél gehad - gesofistikeerde Engelse aristokrasie, Kingswood myners, Londen se agterbuurt-bewoners, asook Amerikaanse slawe en Indiane, is almal ewe veel daardeur aangegryp. Sy laaste aand op aarde is 'n treffende voorbeeld van hoe hy homself tot die uiterste toe gegee het vir die evangelie van God se genade in Christus vir sondaars:
Dis 29 September 1770. Hy reis deur die dorpie Exeter onderweg na Boston (Amerika). Hy het nie beplan om daar te preek nie. Daarvoor is hy te gedaan. Almal kan dit sien. Een sê: "Meneer, jy hoort in 'n bed, nie op 'n preekstoel nie!" Maar die mense honger na die woord. Hulle het hom ingewag en 'n platform op 'n oop stuk grond aanmekaar getimmer. Hy preek vir 2 uur met passie en krag oor 2Kor 13:5: "Ondersoek julleself of julle in die geloof is ...". Onder meer sê hy: "Oh, thought divine! I shall soon be in a world where time, age, pain and sorrow are unknown. My body fails, my spirit expands. How willingly would I live to preach Christ! But I die to be with Him."
Daarvandaan reis hy verder en kom teen die aand aan by Jonathan Parsons, Presbiteriaanse predikant in Newburyport. Die gesin eet, maar Whitefield wil reguit bed toe gaan. As hy halfpad teen die trap op is, bars die voordeur oop en 'n klomp mense stroom in. Hy móét eenvoudig vir hulle preek. Net daar, kers in die hand, begin hy dan om Christus te verkondig. Uiteindelik flikker die kers, uitgebrand. Dis simbolies van sy sterwende liggaam.
Twee-uur die oggend word Whitefield wakker. Hy is benoud en papnat gesweet. Hy slaap weer, maar vieruur strompel hy na die venster om vars lug te kry. Hulle laat roep die dokter, maar as hy opdaag is dit duidelik dat die evangelis sterwende is. Sondagoggend, 30 September om 07:00 skei sy liggaam en sy gees. Sy wedloop is verby. Hy betree die land waarvoor God se genade hom oor baie jare voorberei het, die land waarna hy so dikwels verlang het, die land waarheen hy derduisende aangepor het. Ook op hom kan Bunyan se gevleuelde woorde van toepassing gemaak word: "En aan die ander kant is hy met trompetfanfares verwelkom!"
Die Dinsdag is Whitefield vanuit die First Presbyterian Church of Newburyport begrawe. Die graf kan steeds daar op die terrein besoek word. Ook in Engeland was daar 'n gedenkdiens - gelei deur John Wesley, soos Whitefield vooraf versoek het.
Verwerk uit: Arnold Dallimore; George Whitefield -
Evangelist of the 18th-Century Revival; Wakeman; 1990.
(Die lees van hierdie biografie is 'n móét vir elke Christen)
Dis 29 September 1770. Hy reis deur die dorpie Exeter onderweg na Boston (Amerika). Hy het nie beplan om daar te preek nie. Daarvoor is hy te gedaan. Almal kan dit sien. Een sê: "Meneer, jy hoort in 'n bed, nie op 'n preekstoel nie!" Maar die mense honger na die woord. Hulle het hom ingewag en 'n platform op 'n oop stuk grond aanmekaar getimmer. Hy preek vir 2 uur met passie en krag oor 2Kor 13:5: "Ondersoek julleself of julle in die geloof is ...". Onder meer sê hy: "Oh, thought divine! I shall soon be in a world where time, age, pain and sorrow are unknown. My body fails, my spirit expands. How willingly would I live to preach Christ! But I die to be with Him."
Daarvandaan reis hy verder en kom teen die aand aan by Jonathan Parsons, Presbiteriaanse predikant in Newburyport. Die gesin eet, maar Whitefield wil reguit bed toe gaan. As hy halfpad teen die trap op is, bars die voordeur oop en 'n klomp mense stroom in. Hy móét eenvoudig vir hulle preek. Net daar, kers in die hand, begin hy dan om Christus te verkondig. Uiteindelik flikker die kers, uitgebrand. Dis simbolies van sy sterwende liggaam.
Twee-uur die oggend word Whitefield wakker. Hy is benoud en papnat gesweet. Hy slaap weer, maar vieruur strompel hy na die venster om vars lug te kry. Hulle laat roep die dokter, maar as hy opdaag is dit duidelik dat die evangelis sterwende is. Sondagoggend, 30 September om 07:00 skei sy liggaam en sy gees. Sy wedloop is verby. Hy betree die land waarvoor God se genade hom oor baie jare voorberei het, die land waarna hy so dikwels verlang het, die land waarheen hy derduisende aangepor het. Ook op hom kan Bunyan se gevleuelde woorde van toepassing gemaak word: "En aan die ander kant is hy met trompetfanfares verwelkom!"
Die Dinsdag is Whitefield vanuit die First Presbyterian Church of Newburyport begrawe. Die graf kan steeds daar op die terrein besoek word. Ook in Engeland was daar 'n gedenkdiens - gelei deur John Wesley, soos Whitefield vooraf versoek het.
Verwerk uit: Arnold Dallimore; George Whitefield -
Evangelist of the 18th-Century Revival; Wakeman; 1990.
(Die lees van hierdie biografie is 'n móét vir elke Christen)
Nico van der Walt
No comments:
Post a Comment